اثر تستوسترون و گنادکتومی بر احساس درد و بروز بی دردی ناشی از مورفین با استفاده از تست فرمالین درموش کوچک نر

مقدمه و هدف: در خصوص تأثیر جنسیت و هورمون های جنسی بر واکنش به درد و یا بر بی دردی حاصل از مورفین اختلاف نظر زیادی وجود دارد، لذا هدف از این تحقیق تعیین تأثیر متفاوت تستوسترون و گنادکتومی بر پاسخ به درد و بروز بی دردی ناشی از مورفین با استفاده از تست فرمالین بود. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1388 در دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شد. تعداد 63 سر موش نر نژاد nmri به صورت تصادفی به9 گروه مساوی تقسیم شدند. در 5 گروه اول اثر تستوسترون و گنادکتومی بر احساس درد و در 4 گروه دیگر اثر این عوامل بر بی دردی ناشی از مورفین بررسی گردید. هر گروه بسته به نوع گروه بندی، نرمال سالین، تستوسترون و یا مورفین دریافت کردند و بعضی از گروه ها گنادکتومی شدند. در نهایت از همه گروه ها تست فرمالین گرفته شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار گراف پد پریزم و آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در تمام گروه ها پاسخ به محرک دردزا در 5 دقیقه اول (درد حاد) دارای تفاوت معنی داری نبود(05/0p>). تستوسترون در 5 گروه اول، پاسخ به محرک دردزا را در مرحله محیطی شدن درد (زمان30ـ10 دقیقه) و مرحله مزمن درد (60ـ 15دقیقـــه) افزایش داد، به نحوی که اختلاف گروه دریافت کننده تستوسترون با گروه گنادکتومی معنی دار بود(05/0p<). بی دردی ناشی از مورفین در گروهی که تستوسترون و مورفین دریافت کردند در مقایسه با گروه گنادکتومی شده ای که فقط مورفین دریافت کرده بودند کاهش معنی داری یافت(05/0p<). نتیجه گیری: تستوسترون پاسخ به محرک دردزا را در مرحله محیطی شدن درد و مرحله مزمن درد افزایش می دهد. هم چنین تستوسترون موجب کاهش بی دردی ناشی از مورفین در این مراحل از درد می شود.